... گه میان اشتران گشتی نهان

از تو دلها چون جرس اندر فغان

گه درآیی در میان راز ...

... کز تحیر عقل او مبهوت شد

هر نفس میکرد هر ساعت فغان

خویشتن بر سنگ میزد هر زمان ...

... ناله و فریاد و جوشی در گرفت

در فغان آمد بصد زاری زار

وز نفیر خویشتن شد بی قرار ...

سالک بیدل فغان برداشته

پیش دل شد دل ز جان برداشته ...

... همچو یوسف در تک زندان شده

ای ز وصلت عاشقان اندر فغان

همچو موسی از جواب لن تران ...

... رفت اندر خلوت خود سر نهاد

خواجمان آن دم فغان برداشتند

از جنید پاک فتوی خواستند ...

... چون جنید پاک فتوی دادستان

خواجگان و جاهلان شد در فغان

تا که بر دارش برند منصور را ...

... جمله گفتند این زمان بگذاشتیم

چونکه شیخ آید فغان برداشتیم

بعد از آن چون روز پیدا شد ز قیر ...

... لیک در باطن خداداند که کیست

خواجمان آن دم فغان برداشتند

پس طناب دار را آراستند ...

... ترک خود کردند و پرخون آمدند

خواجمان آن دم فغان برداشتند

عامه را بر صوفیان بگماشتند ...

... تو چه مرغی نام خود برگوی راست

کز فغانت بر تنم شد موی راست

گفت ما را بلبلی کردند نام ...

... آخر از بهر خدا در ما نگر

تا بکی باشم ز عشقت در فغان

این غزل چون خواند بر باد صبا ...

... پر ز رنج و پر ز تیمار آمدند

جملگی یکسر فغان برداشتند

آنچه کشتند آن زمان برداشتند ...

بلبل چو ز عشق گل فغان در گیرد

از شعله آه من جهان درگیرد ...

... ز خوان اشرف یک بیت زله برگیرم

ز پرده های فلک بگذرد فغان کرم

به بوی فضل و کرم خاندان رها کردم ...

... اگر ز چهره ی این رمز پرده بر گیرم

ز پرده های فلک بگذرد فغان کرم

کریم طبعا مشاطه امید تویی ...

... ختم است بر ثنای علی مقطع سخن

کز بعد ارغنون نرسد پشه را فغان

ای علم لایزال تو همخانه ی وجود ...

... فردا که ماه نو تتق از رخ بر افکند

وز داعیان لهو بگردون رسد فغان

گویند کای ز صوم کرانسایه ممتحن ...

مسلمانان فغان از دست چشم کافر مستش

دل آزاد من چون دید سحری کرد و بربستش ...

... مستغاث از جور و بیداد ازفراق

جفت اندوه و فغانم روز و شب

تا بماندستم من از وصل تو طاق ...

... یار من خصم خموشی است چه دستان گیرم

دشمن زارو فغان است چه تدبیر کنم

بشب آرد اگر او دوست شبی روز اثیر ...

... امان زرازق رزاق پای باید خواست

فغان ز اغبر دستان فروش باید داشت

زمانه سخت رکابی همی کند به جفا ...

بر من چو فراق آن بهشتی گذرد

روزم به فغان شبم به زشتی گذرد

دور از تو چنان اشک ز چشمم خیزد ...

از عشق تو هر لحظه فغان در بندم

بیم است که شوری به جهان در بندم ...

تا ظن نبری که راه حق بی ادبی است

یا کار فغان و یا سر سرشغبی است

آداب سماع را نگه باید داشت ...