حکایت شمارهٔ ۴
روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوهای سست مانده. پیرمردی ضعیف از پس کاروان همیآمد و گفت چه نشینی که نه جای خفتنست؟ گفتم چون روم که نه پای رفتنست. گفت این نشنیدی که صاحب دلان گفتهاند رفتن و نشستن به که دویدن و گسستن
ای که مشتاق منزلی ، مشتاب
پند من کار بند و صبر آموز
اسب تازی دو تک رود به شتاب
واشتر آهسته میرود شب و روز
با دو بار کلیک بر روی هر واژه میتوانید معنای آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
شمارهگذاری ابیات | منبع اولیه: ویکینبشه | ارسال به فیسبوک
این شعر را چه کسی در کدام آهنگ خوانده است؟
خسرو شکیبایی » 40 حکایت از گلستان سعدی » روزی به غرور جوانی سخت رانده و شبانگه به پای کریوه ای سست مانده بودم...
برای معرفی آهنگهای دیگری که در متن آنها از این شعر استفاده شده است اینجا کلیک کنید.
حاشیهها
تا به حال ۴ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. برای نوشتن حاشیه اینجا کلیک کنید.
فرید نوشته:
کریوه درست است یا گریوه ؟
رضا شهنی نوشته:
تگ درست است نه تک
گریوه درست است نه کریوه
امین کیخا نوشته:
گ و ک به هم در فارسی گردانش و تبدیل دارند مانند کرساسپه که همان گرشاسب است و کرس و گرس هردو یعنی کوه و چنانچه میدانیم گریوه هم معنی تپه میدهد و نیز گردن انسان مثلا می گویند این کار را به گریوه من نگذار یعنی به گردنم نگذار ، گرجستان هم که اولش گرج است همان گر را دارد که معنی کوه میدهد و میدانیم باز سام نیرم یا همان گرشاسپ به گرجستان باز پیوندی دارد
شکوه نوشته:
تک به معنی تند و تیز آمده در اوستا و به معنی تند راه رفتن یا دو است و اسب تند رو را تکاور میگفته اند