... عشقبازی دگر و نفس پرستی دگر است

نه هر آن چشم که بینند سیاه است و سپید

یا سپیدی ز سیاهی بشناسد بصر است

هر که در آتش عشقش نبود طاقت سوز ...

... یالیت اگر به جای تو من بودمی رسول

دوران دهر و تجربتم سر سپید کرد

وز سر به در نمی رودم همچنان فضول ...

... بیاض روز برآمد چو از دواج سیاه

برهنه بازنشیند یکی سپیداندام

دلم به عشق گرفتار و جان به مهر گرو ...

... من نه به وقت خویشتن پیر و شکسته بوده ام

موی سپید می کند چشم سیاه اکدشان

بوی بهشت می دمد ما به عذاب در گرو ...

... به تنها یکی در بیابان چو بید

سر و مویش از گرد پیری سپید

به دلداریش مرحبایی بگفت ...

... به دست تهی بر نیاید امید

به زر برکنی چشم دیو سپید

وگر هرچه یابی به کف بر نهی ...

... که در عشق صورت نبندد شکیب

چو یعقوبم ار دیده گردد سپید

نبرم ز دیدار یوسف امید ...

... ولی جامه مردم اینان کنند

سپید و سیه پاره بر دوخته

به سالوس و پنهان زر اندوخته ...

... خدنگش کمان ارغوانش زریر

چو کوه سپیدش سر از برف موی

دوان آبش از برف پیری به روی ...

... به کوشش نروید گل از شاخ بید

نه زنگی به گرمابه گردد سپید

چو رد می نگردد خدنگ قضا ...

... به موسی کهن عمر کوته امید

سرش کرد چون دست موسی سپید

ز سر تیزی آن آهنین دل که بود ...

... به تشنیع و دشنام و آشوب و زجر

سپید از سیه فرق کردم چو فجر

شد آن ابر ناخوش ز بالای باغ ...

... نه مر خلق را صنع باری سرشت

سیاه و سپید آمد و خوب و زشت

نه هر چشم و ابرو که بینی نکوست ...

... جوان تا رساند سیاهی به نور

برد پیر مسکین سپیدی به گور

... نشاط از من آن گه رمیدن گرفت

که شامم سپیده دمیدن گرفت

بباید هوس کردن از سر به در ...

... من آن روز بر کندم از عمر امید

که افتادم اندر سیاهی سپید

دریغا که بگذشت عمر عزیز ...

... دلم می دهد وقت وقت این امید

که حق شرم دارد ز موی سپید

عجب دارم ار شرم دارد ز من ...

... چنان که شاهدی از روی خوب نتوان سود

سیاه زنگی هرگز شود سپید به آب

سپید رومی هرگز شود سیاه به دود

سعادتی که نباشد طمع مکن سعدی ...

خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز

رسیده بر سر الله اکبر شیراز ...

... شب فراق نمی باید از فلک نالید

که روزهای سپیدست در شبان سیاه

هر آنکه بر در بخشایش خدای نشست ...