... چون دوش اگر امشب نایی و ببندی لب

صد شور کنیم ای جان نکنیم فغان تنها

... چه مغزست و چه نغزست چه بیناست خدایا

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی

ز تست آنک دمیدن نه ز سرناست خدایا ...

... هزار نعره ز بالای آسمان آمد

تو تن زنی و نجویی که این فغان ز کجا

چو آدمی به یکی مار شد برون ز بهشت ...

... مبر وظیفه رحمت که در فنا افتم

فغان برآورم آن جا که داد داد مرا

به جای بوسه اگر خود مرا رسد دشنام ...

... بترس از آن شب رنجوریی که تو تا روز

فغان و یارب و یارب کنی به زار مخسب

شبی که مرگ بیاید قنق کرک گوید ...

... که وقت آمد که من جان را سپر سازم همین ساعت

چو بر می آید این آتش فغان می خیزد از عالم

امانم ده امانم ده که بگدازم همین ساعت ...

... سماع آن جا بکن کان جا عروسیست

نه در ماتم که آن جای فغانست

کسی کاو جوهر خود را ندیده ست ...

... هر باغی را از او بهاریست

در هر کویی از او فغانیست

در هر راهی از او غباریست ...

... آب حیاتی ندهد یا گهری می نشود

ای غم تو راحت جان چیستت این جمله فغان

تا بزنم بانگ و فغان خود حشری می نشود

میل تو سوی حشرست پیشه تو شور و شرست ...

آن صبح سعادت ها چون نورفشان آید

آن گاه خروس جان در بانگ و فغان آید

خور نور درخشاند پس نور برافشاند ...

... ناگاه یک آهو به دو صد رنگ عیان شد

کز تابش حسنش مه و خورشید فغان کرد

آن آهوی خوش ناف به تبریز روان گشت ...

سگ ار چه بی فغان و شر نباشد

سگ ما چون سگ دیگر نباشد ...

... دل چون چنگست و عشق زخمه

پس دل به چه دل فغان ندارد

امروز فغان عاشقان را

بشنو که تو را زیان ندارد

هر ذره پر از فغان و ناله ست

اما چه کند زبان ندارد ...

... چو پرید سوی بامت ز تنم کبوتر دل

به فغان شدم چو بلبل که کبوترم نیامد

چو پی کبوتر دل به هوا شدم چو بازان ...

... گر بجویی دل ایشان چه شود

بس کن ای دل ز فغان جمع نشین

گر نگویی تو پریشان چه شود

... در خون دیده غرق به کهسار می رود

نه ماه خار کرد فغان در وفای گل

گل آن وفا چو دید سوی خار می رود ...

... کدام دلو فرورفت و پر برون نامد

ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد

دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا ...

... که ای خدای اگر عفوشان کنی کردی

وگر نه درفکنم صد فغان در این بنیاد

مگیر یا رب از ایشان که بس پشیمانند ...

... من خمش کردم ای خدا لیکن

بی من از خان من فغان آمد

ما رمیت اذ رمیت هم ز خداست ...

... شربتی داری که پنهانی به نومیدان دهی

تا فغان در ناورد از حسرتش اومیدوار

چشم خود ای دل ز دلبر تا توانی برمگیر ...