آنچنان گشته‌ای نهان پس ریش

کز تو جز چشم هیچ چشم ندید

به جز از ریش مرد ریک تو کس

سپر گاو راز پشم ندید

ز خط عارض ترکان لشکر

مرا این فایده تا جاودان بس

که خط از عارض ترکان لشکر

ز شرمش برنیارد سر ازین پس

هر کرا قربت تو بیشترست

دانک او از همه درویشترست

وانک او دورترست از برتو

بعنایت ز همه پیشترست

دست چپ گرچه بدل نزدیکست

[...]

هر خردمند که او را درم و سیم بود

خویشتن خوش بخورد یا نه ، نگاهش دارد

بدگر کس ندهد برطمع سود که او

می خورد فارغ و این خیره قفا میخارد

عمر از آن در طرب و ناز گذارد نرگس

[...]

بس پراکنده و پریشانم

ره فراکار خود نمی دانیم

هیچ جرمی نکرده محبوسیم

بی اوامی اسیر زندانیم

همجو خفاش روزکور همه

[...]

ای ز وصف مکارمت قاصر

هر فصیحی و مدحت‌آرایی

تویی آنکس که در دیاکرم

چشم عقلت ندید همتایی

خیز تا زار و گریه برگیریم

خوش بگرییم و یه در گیریم

نوحه های جگر خراسش کنیم

چون بپایان رسد ز سرگیریم

سرتابوت خواجه بازکنیم

[...]

شگرف برگ نها دست دررزان انگور

در خزانه گشادست بر خزان انگور

نگر نگر که ز یک دانه ها هزاران شاخ

ز سوی ساحل بحرین کاروان انگور

بدر لؤلوی خوشاب پیش تخت عریش

[...]

گشاده در مه مهراز رخان نقاب انگور

نموده عقد پراز لؤلؤ خوشاب انگور

فراز دیدۀ مخمور خوب می بندد

زشعرم مسکی و مخمری دو صد نقاب انگور

.............................................

[...]

آگاه ز حال من سر گشته نیی

کز عشق چو من زیرو زبر گشته نیی

آن روی چو روز را مگردان از من

شکرانۀ آنکه روز برگشته نیی

زلف تو چو بروی تو افتد گویی

در شب بچراغ می کنم دلجویی

نی نی که سر زلف تو جای دل ماست

کردی تو بجای دل ما نیکویی

ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی

وی عشوه فروش سر و بالا که تویی

آنجا که تویی، درد و غم اینجا، که نیم

و آنجا که نیم، جان و دل آنجا که تویی

ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای

خود از همه چیز کینه اندوخته‌ای

این تنگ فرو گرفتنت بر مردم

مانا که ز چشم خویش آموخته‌ای

ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

بر بوی دو زلف یار ما آمده‌ای

از مادر اگر نه به خطا آمده‌ای

از ترکستان سیه چرا آمده‌ای؟

ای ز احکام همچو رویین دز

دست وهم از گشادنت عاجز

طرفه معشوق و گونة عاشق

از درون صامت از برون ناطق

گاه چون نرگسی سرافگنده

[...]

ای آفتاب ملک که از پرتو کرم

چون صبح کام فضل پر از خنده کرده‌ای

از بس که همچو غنچه کنی دل نمودگی

چون نرگسم ز شرم سرافکنده کرده‌ای

خطّیست کرد عارض خوبان معنوی

[...]

ای خواجه سال و ماه تو تلوین همی‌کند

بی‌آنکه علم صنعت اکسیر خوانده‌ای

اندر سیه‌گری ید بیضا نموده‌ای

تلبیس خویش بر همه عالم برانده‌ای

روی دو موی داری و موی دو روی و خود

[...]

تا زبانم بکام جنبانست

در ثنای رئیس لنبانست

چه رئیس؟ آن خسیس پرتلیس

مایهٔ ظلم و سایهٔ ابلیس

از بخیلی نکرد آن بازَن

[...]