چشمت کم ما گرفت بیگانه صفت

عشق تو مرا بسوخت پروانه صفت

فریاد رس ای پری رخ از بهر خدا

رحم آر بر این عاشق دیوانه صفت

با تو سخنی که بی زبان جانم گفت

نشنیدی و با زبان نمی دانم گفت

آن راز که جان گوید و هم جان شنود

در گوش به صوت و حرف نتوانم گفت

رفتم به سفر چو بود دوری کامت

جستی تو ز دام ما و ما از دامت

هم گوش تو آسوده شد از ناله من

هم گوش من آسوده شداز دشنامت

بس بار بلا به جان کشیدم ز غمت

ای راحت جان به جان رسیدم ز غمت

در کام دلم طعم اجل شیرین کرد

این تلخی ها که من کشیدم ز غمت

ای من به فدای آن تن چون سمنت

آلوده به خون من زه پیرهنت

با سایه تو به رنجم از رشک قدت

با پیرهنت به کینم از کین تنت

بشکست دلم زان دل چون سندانت

گریان شدم از عشق لب خندانت

دندان طمع در دل من کردی تیز

درد دل من گرفت در دندانت

ای دور فلک نتیجه دورانت

وی گوش ظفر ز شیهه یکرانت

کیش از پی آنکه برتو بندد خود را

می آید و بوسه می دهد بر رانت

یکچند به آوازه بدم مفتونت

نادیده به آواز شدم مجنونت

چون دیدمت آوازه و آواز چه بود

از حور بهشت یافتم افزونت

ای خصم مدان رفتنش ا زنفرینت

بد مهری دنیا مشمار از کینت

در ماتم او ز چشم خون بار چو سیل

گر دوخته نیست چشم عبرت بینت

ای رشک بنفشه سنبل پرچینت

گل آب شده پیش رخ رنگینت

چشمی ست مرا چو چشم نرگس بیخواب

از آرزوی سینه چون نسرینت

نه سیم که جائی طلبم در کویت

نه برگ که خیمه ای زنم پهلویت

نه نیز ترا میل که آئی سویم

پس من به چه تدبیر ببینم رویت

نه برگ که خیمه ای زنم پهلویت

نه سیم که خانه ای خرم در کویت

من دیده و گوش را بدان می خواهم

تا بشنوم آواز و ببینم رویت

نه دست که گیرم شکنی از مویت

نه پای که بگذرم شبی در کویت

پس دیده و گوشم ار نباشد شاید

چون نشنوم آواز و نبینم رویت

افکند مرا گردش دهر ازکویت

جائی که صبا نیارد آنجا بویت

نه روی تو دیدنم میسر باشد

نه روی کسی که دیده باشد رویت

خورشید نخواهم که ببیند رویت

نه مه که به شب روی رود در کویت

چون شانه شود دلم به صد شاخ ز رشک

گر شانه زند دست به شاخ مویت

زلفت ستمی بر رخ سیمین ای کاج

تا بستدمی ز بار سیم تو خراج

بس بر سر میدان وصالت زدمی

چوگان چو آبنوس بر گوی چو عاج

چونان نکند بخت از آن طایفه کوچ

کش بخته نماید ار کج و ارکج غوچ

می‌بینم و راستی نیاید ز کسی

کش ناصحه کور باشد و حاجبه لوچ

جانا سر زلفت ز پس و پشت مپیچ

پیچ و خم زلف تو مرا کشت مپیچ

زین بیش حدیثی که میان من و تست

چون زلف دراز خود بر انگشت مپیچ

رحم آر بر این سوخته باخته روح

کم کن دلم از داغ جدائی مجروح

ای یوسف مصر دلم از دوری تو

با گریه یعقوبم و با نوحه نوح

اقبال همائی ست در این کاخ فراخ

گستاخ پرنده هر دم از شاخ به شاخ

در کاخ به اقبال چه باشی گستاخ

کاین هر دو چو قلب شد نه اقبال و نه کاخ