تا پای نهند بر سر حران

با کون فراخ گنده و ژنده

ز آن در مثل گذشت که شطرنجیان زنند

شاهان بیهده چو کلیدان بی کده

ستبره بدند عاشقان بساق و میان

بلای گیسوی دوشیزگان به بش دیزه؟

گر شوم بودتی بغلامی بنزد خویش

با ریش شوم تر ببر ما هر آینه

هجا کردست پنهان شاعران را

(قریع) آن کور ملعون چشم گشته

جلب کشی و همه خان و مانت پر جلب است

بدی جلب کش و کرده بکودکی جلبی