تا ورا شاه شرق تمکین داد

ملک را صدهزار تزیین داد

همایون را به شاپور گزین داد

طبرزد خورد و پاداش انگبین داد

به نام آنک جان را نور دین داد

خرد را در خدا دانی یقین داد

چودر دین محمّد داد دین داد

محمّد را چنین بود و چنین داد

در سوادش مردمی را زین داد

بر طبق نقدی که دادش عین داد

بگفت این و ز لب زیب نگین داد

به عزت بوسه بر انگشترین داد

برد آن ورق و به نازنین داد

غنچه به کنار یاسمن یاسمین داد

آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد

صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد

وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت

هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم

[...]

آنکه رخسار ترا رنگ گل نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

انکه تشریف ترا خبر و زنخ رنگین داد

صوفکی نیز تواند بمن مسکین داد

آنکه او رخت سفیدم جهت تابستان

[...]

دانه را در نظرش تزیین داد

ره به دام خطرش تلقین داد

مصوری که تو را چین زلف مشکین داد

ز مشک زلف تو ما را سرشک خونین داد

فدای خامهٔ صورت گری توان گشتن

که زیب عارضت از خط عنبرآگین باد

گره‌گشایی کارم کسی تواند کرد

[...]

گنج زر گر نبود کُنجِ قناعت باقی است

آنکه آن داد به شاهان به گدایان این داد

خوش عروسی است جهان از رهِ صورت لیکن

هر که پیوست بدو عمر خودش کابین داد