به عادت نیز رامین همچنین است

مرو را دوستدار راستین است

شهنشه گفت ای مادر چنین است

دلم گویی که هم با من به کین است

جهان را گوهر و آیین چنین است

که با هم‌گوهران خود به کین است

که او را دل ز ما هر سه به کین است

به کین ما چو شیر اندر کمین است

جهان را هرچه بینی اینچنین است

به زیر نوش مهرش زهر کین است

کاخ ملک خوبتر ز خلد برین است

با همه دیدارهای خوب قرین است

پیکر او آفت بضاعت روم است

صورت او کاهش صناعت چین است

گوئی خاک اندر او بزر نهفته است

[...]

جشن فرخنده فروردین است

روز بازار گل و نسرین است

آب چون آتش عود افروز است

باد چون خاک عبیر آگین است

باغ پیراسته گلزار بهشت

[...]

با اهل خرد جهان بکین است

مرد هنری از آن غمین است

آن کو به بر خرد مهین است

زین ازرق بی خرد کهین است

بر هر که نشانی از هنر هست

[...]

بدان خدای که بر روی رقعه عظمت

کمیته بیدق حکمش هزار فرزین است

دو چاکرند همی صبح و شام بر در او

که آن یکی گهرافشان و این گهر چین است

سپهر زیر کف قهرمان قدرت اوست

[...]

چنان به طبع کف راد اوست عاشق جود

که آن یکی است چو خسرو دگر چو شیرین است

ز بهر نعل و پی میخ مرکب خاصش

سپهر ساخته شکل هلال و پروین است

زمانه داشت بر او آفرین همیشه چنانک

[...]

تا که اسلام و شریعت به جهان آیین است

رکن اسلام‌ خداوند معزّالدین است

داور عدل ملکشاه‌، شه روی زمین

که ز عدلش همه آفاق بهشت آیین است

آن‌که در طاعت و فرمانش شه توران است

[...]

چه گوهرست که کانش خُم دَهاقین است

به رنگ لالهٔ نَعمان و بوی نسرین است

به مجلس ملکان همنشین زیر و بم است

به بزم ناموران مونس ریاحین است

نه آینه است ولیکن درو به‌دست بتان

[...]

اندر دل من عشق تو چون نور یقین است

بر دیدهٔ من نام تو چون نقش نگین است

در طبع من و همت من تا به قیامت

مهر تو چو جان است و وفای تو چو دین است

تو بازپسین یار منی و غم عشقت

[...]

تا جهان است؛ کار او این است

نوش او نیش و مهر او کین است

چون شکر ذوق شکر شیرین‌است

نعمت افزای و قوت آیین است

سخنم بین چه نغز و شیرین است

منتظم همچو عقد پروین است

لامکان گوی کاصل دین این است

سر بجنبان که جای تحسین است

هرچه جز حق هرآنچ باطین است

جز طریق حقیقت دین است

تا که خود یار عشق خودبین است

بوتهٔ توبه از پی این است

مستحق عذاب و نفرین است

بد ره و بد فعال و بد دین است