چو تو هستی نگویم کیستم من

ده آن توست در ده چیستم من؟

زنش گفتا که تنها نیستم من

که اندر قربت مولیستم من

که باشم من نیم خود نیستم من

در این دنیای دون خود کیستم من

چو حاضر گشت جانان کیستم من

چو غایب باشم از وی چیستم من

حاشا که ازین ره ایستم من

جز زنده به عشق نیستم من

مبین خوار اگر هست اگر نیستم من

نظر کن که در آتش کیستم من

اگر ضامن یک جهان انتقامم

که خندید آیا که نگریستم من

همه حیرتم سر به سر انفعالم

[...]

چنین کشتهٔ حسرت کیستم من

که چون ‌آتش ازسوختن زیستم من

نه شادم نه محزون نه خاکم نه ‌گردون

نه لفظم نه مضمون چه معنیستم من

نه خاک آستانم نه چرخ آشیانم

[...]

تا چند بکویش ایستم من

پندارد یار نیستم من

در باغ سحر شدم ببویش

خندید گل و گریستم من

خوش آنکه چو شاه و بنده در بزم

[...]

سال‌ها در جهان زیستم من

ره نبردم که خود کیستم من

چند پرسی ز من چیستم من

نیستم نیستم نیستم من

چه پرسی از کجایم چیستم من؟

به خود پیچیده ام تا زیستم من

درین دریا چو موج بیقرارم

اگر بر خود نپیچم نیستم من