گشته دلم بحر گهر ریز تو

گوهر جانم کمر آویز تو

برخاست شوری در جهان از زلف شورانگیز تو

بس خون که از دلها بریخت آن غمزهٔ خون‌ریز تو

ای زلفت از نیرنگ و فن کرده مرا بی خویشتن

شد خون چشمم چشمه زن از چشم رنگ آمیز تو

در راه تو از سرکشان نی یاد مانده نی نشان

[...]

تا نبری خود ز یک یک چیز تو

کی نهی گامی در این دهلیز تو

زانک وقت مرگ یک یک چیز تو

کی ندارد دست از تیریز تو

همچو نقّاشی خیال انگیز تو

همچو شاعر در خیال آمیز تو

باز آتشی در جان من زد عشق شورانگیز تو

نو شد جراحتهای غم از غمزه خونریز تو

ای ماه مهرآموز من دمساز عالم سوز من

جانم وفاآموز شد از جور لطف آمیز تو

هر بی نوائی کو نهد در صف عشاق تو پا

[...]

ای عالمی در خاک و خون، از غمزه خونریز تو

خونبار چون مژگان ما، فتراک صیدآویز تو

صد چشمه خون از دلم، تیر تو بگشود و نشد

سیراب ازین خونابها، نخل بلاانگیز تو

چون می‌شود هر صلح تو، سرمایه جنگ دگر

[...]

گو چه شد آن سنگ ستم خیز تو

آن خزف در گهر آویز تو