تو مردان جنگی کجا دیده‌ای

که بانگ پی اسپ نشنیده‌ای

تو گردنکشان را کجا دیده‌ای

که آواز روباه بشنیده‌ای

تو در پهلوی خویش بشنیده‌ای

به گفتار ایشان بگرویده‌ای

دگرگفت دیبا بپوشیده‌ای

نپوشیده را نیز رخ دیده‌ای

تو این گوهران از که دزدیده‌ای

گر از بنده خفته ببریده‌ای

زفرمان من سربپیچیده‌ای

دگرگونه کاری بسیجیده‌ای

از آن پس که جنگ پشن دیده‌ای

سر از رزم ترکان بپیچیده‌ای

کز او رنج بر مهر بگزیده‌ای

ستایش بدین گونه بشنیده‌ای

ای تیر آسمان ز کمان چون خمیده‌ای

وی زهرهٔ زمین ز طرب چون رمیده‌ای

مانا که گوهری ز کف تو نهان شدست

پشت از برای جستن آن را خمیده‌ای

از ظلمتت آنکه چشم تو دید ای ضیاء دین

[...]

نچیده گلی خار برچیده‌ای

بجز باغبان، مرد نادیده‌ای

بر در آن قبله هر دیده‌ای

سهو شده سجده شوریده‌ای

نکتهٔ کز هیچ کس نشنیده‌ای

بر کسی نه خوانده ای نه دیده‌ای

مردمان گفتند بس شوریده‌ای

تو درین کشتن چه حکمت دیده‌ای

غافلی گفتش که خوابی دیده‌ای

کین چنین دیوانه و شوریده‌ای

تو لسان الغیب را نشنیده‌ای

ز آن طریق جاهلان بگزیده‌ای

چون تو او را از دو عالم دیده‌ای

وصل فکر و ذکر اوبگزیده‌ای

قصّهٔ سلمان مگر نشنیده‌ای

یا که دشت ارژنه نادیده‌ای

شبلیش گفتا از این چه دیده‌ای

دست بر رویت چرامالیده‌ای

آنچه تو دیدی و هم بشنیده‌ای

تو کجا همچون من اینجا دیده‌ای

تو چنگالِ شیران کجا دیده‌ای ؟

که آوازِ روباه نشنیده‌ای