به راه فریدون فرّخ رویم

نیامان کهن بود گر ما نویم

سپه رانی و ما به کابل شویم

بگوییم زین در سخن بشنویم

به هر سو که آییم و اندر شویم

جز او آفرینت سخن نشنویم

سحرگه بدان دشت توران شویم

ز نخچیر و از تاختن نغنویم

چو آیی بهم پیش داور شویم

بگوییم و گفتار او بشنویم

ز فرزانگان چون سخن بشنویم

برای و به گفتارشان بگرویم

ز دانا وپاکان سخن بشنویم

بران سان که باشد بدان بگرویم

بر آیین شاهان گیتی رویم

ز فرزانگان نیک و بد بشنویم

به گفتار بیکار با خسرویم

به دل با تو همچون بهار نویم

بر آیین شاهان پیشین رویم

سخن‌های آن برتران بشنویم

کنونش گمان آن که ما نشنویم

چنین کار در جنگ کیخسرویم

همه پاک پیوستهٔ خسرویم

جز از نام او در جهان نشنویم

به گوش دل تو بشنو هرچه گویم

کزین گفتن همه نام تو جویم

بدان طاقت که من دارم بگویم

وزان الفاظ بی معنی بشویم

نیابم دولتی هر چند پویم

ازان بهتر که خشنودیش جویم

نه آنَم من که یار و شوی جویم؛

کجا من نه سِزایِ یار و شویم.

ندانم زاری خود با که گویم

ندانم چارهٔ خویش از که جویم

همه کامی ز خشنودیت جویم

به فرمان تو گویم هر چه گویم

اگر دانی که من می راست گویم

ازین گفتن همی سود تو جویم

هر آن گه کاین سخن با وی بگویم

به رسوایی بریزد آب رویم