نخواهم بدن زنده بی‌روی او

جهانم نیرزد به یک موی او

همی بوی مهر آمد از روی او

همی زیب تاج آمد از موی او

برهنه شد از جامه بازوی او

یکی مرغ رفت از هوا سوی او

نبودی چو شیرین به مشکوی او

بهر جای روشن بدی روی او

ای برده آب از گل خودروی روی او

خوشتر ز قندهار وز مشگوی کوی او

بر بوی این بباغ بخفتم هزار شب

تا بو که یابم از گل شب بوی بوی او

از چشم او همیشه بلاجوی خلق زد

[...]

آن خسروی که همچو سخن گوی گوی او

راند چنان که سیل بهر سوی سوی او

دل شب شدادی ز گیسوی او

مه نو خیالی ز ابروی او

از آن سهمگین پیکر وروی او

ازآن هیبت و دست و بازوی او

چه گویم من از خوبی روی او

که مه بود هندوی هندوی او

فرامرز اکنون بشد سوی او

که بیند یکی شاد دل روی او

چه آن پرده برداشت بر روی او

فرو ماند بر روی از موی او

نه پیدا از آئینه شد روی او

که بادیو بد چاره بد خوی او

خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او

زان که نسازد همی قبلهٔ دل سوی او

قبلهٔ عقلست و نقل پیچ و خم زلف او

دایهٔ حورست و روح بوی خوش و خوی او

شیر فلک را شدست از پی کسب شرف

[...]

ترکی که خوشترست ز مشکوی کوی او

سروی که هست چون گل خود روی روی او

گر جای سرو جوی بود پس چه ساختند

از دیده عاشقا بلا جوی جوی او

آورد گرد ماه خطی کز جلال اوست

[...]

سرانجام کاید اجل سوی او

وبال تن او شود موی او

یکی ساعت از دیدن روی او

شکیبا نشد تا نشد سوی او

ز رومی رخ هندوی گوی او

شه رومیان گشته هندوی او

نیرزد به خاک سر کوی او

سر ما همه یک سر موی او

بگو تا چه نیروست نیروی او؟

سپند از چه برد آفت از خوی او؟

هست دریا چشمه‌ای از کوی او

تو چرا قانع شدی بی روی او