کنون دانم که با مردم بدل میلست گردون را

که بر تخت شهی بنشاند شاهشناه فضلون را

یکی سر بود میران را یکی تاجست شاهان را

یکی مه بود ماهان را یکی مهر است گردون را

یکی از هفت گردونست عالی همتش برتر

[...]

آهشان سوخت سقف گردون را

اشکشان دجله ساخت‌ هامون را

وانکه او طالبست افزون را

گو ببین عاد را و قارون را

خیز و بگذار دنیی دون را

تا بیابی خدای بیچون را

هرکه او بنده گشت گردون را

کرد ضایع خدای بی‌چون را

باز گفتند حال مأمون را

عرضه کردند حال محزون را

ساقی بده آن شراب گلگون را

کز گونه خجل کند طبر خون را

خواهی که رخ تو رنگ گل گیرد

از کف منه آن شراب گلگون را

ناخوش نتوان گذاشت بی باده

[...]

ساقی چو به من دهد می گلگون را

گلگون کنم از فروغ او جیحون را

چندان به جزع باده دهم هامون را

تا مست کنم زیر زمین قارون را

پشم درکش همچو موسی کون را

ریش گیر آنگاه این فرعون را

دلا کم گیر چرخ سرنگون را

چه خواهی کرد این دریای خون را

چو دانم ای برادر این فسون را

بجان ودل خریدم این جنون را

بجز من هیچ منگر در درون را

که باشم من ترا مر رهنمون را

خیزُ دَر دٍه شراب گلگون را

شادیِ اندرون و بیرون را

آن چُنان مست کن ز باده مرا

که ندانم ز کوه، هامون را

چون ز باده سرم شود گردان

[...]

بسوزانیم سودا و جنون را

درآشامیم هر دم موج خون را

حریف دوزخ آشامان مستیم

که بشکافند سقف سبزگون را

چه خواهد کرد شمع لایزالی

[...]

از برای صلاح مجنون را

بازخوان ای حکیم افسون را

از برای علاج بی‌خبری

درج کن در نبیذ افیون را

چون نداری خلاص بی‌چون شو

[...]

در چشم ببین دو چشم آن مفتون را

نیک بشنو تو نکتهٔ بیچون را

هر خون که نخورده‌ست آن نرگس او

از دیدهٔ من روان ببین آن خون را

هر ساعتم اندرون بجوشد خون را

وآگاهی نیست مردم بیرون را

الا مگر آن‌ که روی لیلی دیده‌ست

داند که چه درد می‌کشد مجنون را

همچو یک لقمه جسم قارون را

جنس او صد هزار ملعون را

چونکه کم طالب است افزون را

پس کند سجده برد اکسون را

آنکه او کشت نفس ملعون را

کرد پاک از درون آن دون را