میان را ببستی به کین آوری

بایران نکردی مگر سروری

چنین داد پاسخ که کمتر خوری

تن آسان شوی هم روان پروری

ندارد کسی با تو این داوری

ز تخم پراکند خود بر خوری

برادر بد آن شاه را سروری

خنیده به مردی به هر کشوری

چو نزدیکم همی ترسم ز دوری

چو دورم نیست بر دردم صبوری

ترا گفتم بجا آور صبوری

که نزدیکی بود فرجام دوری

نباشد هیچ مردی چون صبوری

بخاصه روز هجر و وقت دوری

نباشد هیچ عاشق را صبوری

بخاصه روز هجر و گاه دوری

بر آزارش همی کردم صبوری

کنون صبرم بود آزار دوری

تو گویی آتشست این درد دوری

که خود چیزی نسوزد جز صبوری

نگارا گرچه از پیشم تو دوری

سرم را چشم و چشمم را تو نوری

مترس از من که من هنگام دوری

کنم بر درد نادیدن صبوری

مرا هرگز مبادا از تو دوری

ترا هرگز مباد از من صبوری

برو راما و دل خوش کن به دوری

برین آتش فشان آب صبوری

مرا هم تو بهشتی هم تو حوری

که جوید در جهان زین هردو دوری

به هنگام شادی و جان پروری

غم اندر دل دوستان آوری

گر از کارها صبر پیش آوری

بسی بر نیاید کزو برخوری

دلش ریش گشتی از آن داوری

از آن پهلوانی وز آن سروری

پوستین را ز روی مزدوری

برکشید از نهاد رنجوری

می‌نبینی از آنکه شب کوری

روز چون عقل ابلهان عوری