فاخته وقت سحرگاه کند مشغله‌ای

گویی از یارک بدمهرست او را گله‌ای

کرده پنداری گرد تله‌ای هروله‌ای

تا در افتاده به حلقش در مشکین تله‌ای

امروز منم چو ماری اندر سله ای

ز آوازه من در این جهان ولوله ای

بر من هر موی اگر شود سلسله ای

از چرخ فلک نکرد خواهم گله ای

بر کف دست همچو آبله ای

کس نکردی ز بار او گله ای

این عشق گردان کو به کو بر سر نهاده طبله‌ای

که هر کجا مرده بود زنده کنم بی‌حیله‌ای

خوان روانم از کرم زنده کنم مرده بدم

کو نرگدایی تا برد از خوان لطفم زله‌ای

گاهی تو را در بر کنم گاهی ز زهرت پر کنم

[...]

آه چه دیوانه شدم در طلب سلسله‌ای

در خم گردون فکنم هر نفسی غلغله‌ای

زیر قدم می‌سپرم هر سحری بادیه‌ای

خون جگر می‌سپرم در طلب قافله‌ای

آه از آن کس که زند بر دل من داغ عجب

[...]

تو دو قله نیستی یک قله‌ای

غافل از قصهٔ عذاب ظله‌ای

بر زدندی چون فدایی حمله‌ای

خویش را بر گربهٔ بی‌مهله‌ای

شنیدم که یک بار در حله‌ای

سخن گفت با عابدی کله‌ای

دل که می‌گردد اندرو گله‌ای

دل مخوانش که هست مزبله‌ای

هرچه بگریختم ز مشغله‌ای

آمدی در گرفته مشعله‌ای

از شکر شیرین ترش هر بذله‌ای

دلقک اندر پهلوی او فضله‌ای

صف زده گردش از خران گله ای

درفکنده به شهر ولوله ای

حفظ کرده ست چند مسئله ای

در پی افکنده از خران گله ای

شرم بادت که بهر مزبله ای

سازی از نور قدس مشعله ای

نه در آن فرجه ای نه فاصله ای

نز خلاء هیچ ظرف را گله ای

اوفتادش گذر به قافله ای

دید اسیری به پای سلسله ای

دارم از دور آسمان گله ای

که چرا از نزول زلزله ای

گله‌ای دارم از تو و گله‌ای

که نگنجد به هیچ حوصله‌ای

ز عقد امانی ترا کیسه پر

به جان دشمن کیسه پر، کیسه‌بُر

حفظ کرده است چند مسأله‌ای

در پی افکنده از خران گله‌ای

داد عجز ما ندهد سعی هیچ مشغله‌ای

دسترنج کس نشود مزد پای آبله‌ای

شب خیال آن نگهم‌ گفت نکته‌ها که‌ کنون

صدفغان ادا نکند شکر سرمه‌سا کله ای

غوطه در محیط زند تا حباب باده‌ کشد

[...]