نکوهش مکن چرخ نیلوفری را

برون کن ز سر باد و خیره‌سری را

بری دان از افعال چرخ برین را

نشاید ز دانا نکوهش بری را

همی تا کند پیشه، عادت همی کن

[...]

کجا جویم نگار سعتری را

کجا جویم بهار دلبری را

که دید آن ماهروی لشکری را

که یزدان آفریدش دلبری را

ز رویم مایه خیزد دلبری را

ز مویم مایه باشد کافری را

درود از من نگار سعتری را

درود از من سوار لشکری را

ای خواجه چه تفضیل بود جانوری را

کو هیچ به از خود نشناسد دگری را

گر به ز خودت هیچ بهی را تو نبینی

پس چون که ندانی بتر از خود بتری را

پس غافلی از مذهب رندان خرابات

[...]

سرمایه ای است سنگین؛ زلف تو دلبری را

پیرایه«ای است» نیکو چشمت ستمگری را

تا روی تو پری دید؛ از شرم آن نهان شد

از بهر این نبیند؛ هیچ آدمی پری را

از خنده تو شاید؛ گر جوهری بگرید

[...]

از دور بدیدم آن پری را

آن رشک بتان آزری را

در مغرب زلف عرض داده

صد قافله ماه و مشتری را

بر گوشهٔ عارض چو کافور

[...]

به کس نتوان نمود این داوری را

که خسرو دوست می‌دارد پری را

نمازش برد چون هندو پری را

ستودش چون عطارد مشتری را

بگو ای دولت آن رشک پری را

که باز آور به ما نیک اختری را

خجل‌رویی ز رویش مشتری را

چنان کز رفتنش کبک دری را

به چشمی بیند این دیو آن پری را

که خر در پیشه‌ها پالانگری را

به یک پشه کشد پیل افسری را

به موری بر دهد پیغمبری را

خرم نه مرا توانگری را

کو دارد چون تو گوهری را

جمالش کرده دلبری را

چشیده لب زلال کوثری را

چو گردانید او انگشتری را

درآمد جبرئیل آن داوری را

علی را گوی تا فرمان بری را

ببخشد در نماز انگشتری را

چو صادق کرد صبح گوهری را

برو افشاند زرّ جعفری را

زلب برداشت مهر دلبری را

برخ بنهاد اسبی مشتری را