دل مهتران را بدو نرم کرد

همه داد و بنیاد آزرم کرد

غم عشقت بیابان پرورم کرد

فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

سرانشان بگرز گران نرم کرد

چو برگرز دست یلی گرم کرد

نپرسید و رخساره پر شرم کرد

نخستین نمودار آزرم کرد

درشتی که چون پنجه را گرم کرد

به افشردن الماس را نرم کرد

رخش برو چون جگرش گرم کرد

پشت کمان چون شکمش نرم کرد

آتشی کآهن تواند نرم کرد

هردو عالم را تواند گرم کرد

آن کس که به دینار و درم خیر نیندوخت

سر عاقبت اندر سر دینار و درم کرد

خواهی که ممتّع شوی از دنیی و عقبی

با خلق کرم کن چو خدا با تو کرم کرد

زلفین تو سرگشته چو باد سحرم کرد

خاک سر کویت چو صبا دربدرم کرد

من خود ز تو دیوانه مطلق شده بودم

زنجیر سر زلف تو دیوانه ترم کرد

گفتم به من افگن نظری، چشم ببستی

[...]

به افسونگری دیده بی شرم کرد

به شیرین زبانی مرا نرم کرد

به افسونگری دیده بی شرم کرد

به گفتار شیرین دو لب نرم کرد

قهرش به سخن تیغ و به دم نیشترم کرد

زهر دل کافور مزاج نظرم کرد

چون خنده ناخوش دهنان بی نمکم ساخت

چون گریه صاحب غرضان بی ثمرم کرد

بیش از همه در دیده غم کرد عزیزم

[...]

دیوار و در آلوده به خون جگرم کرد

هجران تو شرمنده دیوار و درم کرد

از لذت زخم آن مژه محرومی ما خواست

زان پیش که شمشیر زند بی خبرم کرد

از عکس رخت در نظرم اشک به خون شد

[...]

رخسار جهانسوز تو بی پا و سرم کرد

نظاره زلف تو پریشان نظرم کرد

امید نجات من ازان زلف به خط بود

سر زد خط بیرحم و گرفتارترم کرد

فریاد که پیراهن نادیده یوسف

[...]

هم از نور انجم هوا گرم کرد

هم از گرمی آن زمین نرم کرد

آشفتگی زلف تو آشفته ترم کرد

لعل لب میگون تو خونین جگرم کرد

از روز ازل دهر به شور و شرم انداخت

تا از عدم آورد وز جنس بشرم کرد

من از همه اوضاع جهان آگهیم بود

[...]

یار آمد و از جان و جهان بیخبرم کرد

برطلعت خود غیرت اهل نظرم کرد

زان طره که از دوش فرور ریخته تا ساق

هم زانوی غم در دل کوه و کمرم کرد

حاضر بکفم بهر نثارش دل و جان بود

[...]

تجلی بروی از وصف کرم کرد

وزین وجهش عزیز و محترم کرد

دوران ز غمت خاک آخر به سرم کرد

از سنگ عدالت بی‌بال و پرم کرد