جهت را شش گریبان در سر افکند

زمین را چار گوهر در برافکند

شهنشه شرم را برقع برافکند

سخن لَختی به گستاخی درافکند

کمان ابروان را زه برافکند

بدان دل کاهوی فربه در افکند

روان شد کودک و چادر برافکند

که تا خود را بدان منظر درافکند

چو تشریف لعمرک بر سر افکند

دو گیسوی مسلسل در برافکند

تا باد سعادت ز محمد خبر افکند

زان مردی و زان حمله شقاوت سپر افکند

از حال گدا نیست عجب گر شود او پست

تیغ غم تو از سر صد شاه سر افکند

روزی پسر ادهم اندر پی آهو

[...]

از حال گدا نیست عجب، گر شود او پست

تیغ غم تو از سر صد شاه، سرافکند

روزی پسر ادهم، اندر پی آهو

مانند صبا مرکب شبدیز درافکند

دادیش یکی شربت، کز لذت بویش

[...]

به تیغ دیگرش از پا درافکند

به زخمی دیگرش از تن سر افکند

بهرام ز دست خنجر افکند

زیر سم مرکبت سرافکند

تا حسن گلو سوز تو در جان شرر افکند

در سینه من داغ مکرر سپر افکند

من خرده جان را چو شرر باختم اینجا

پروانه درین راه اگر بال و پر افکند

تا سبزه وگل هست ز می توبه حرام است

[...]

در باغ چو گل برخ جانان نظر افکند

فریاد که روز سیهم در بدر افکند

بزدود ز لوح دل ما نقش دویی را

بیرنگی او آمد و رنگ دگر افکند

آن سر مگو را که به عشقش شده تفسیر

[...]