روزی ز پی گلاب می‌گردیدم

پژمرده عذار گل در آتش دیدم

گفتم که چه کرده‌ای که میسوزندت

گفتا که درین باغ دمی خندیدم

چو بی تو رستخیز تن بدیدم

بجز باز آمدن چاره ندیدم

لطف فردوس را پسندیدم

قهر زندان عدل هم دیدم

زن بدو گفت کابلهت دیدم

بستدم سیم و بر تو خندیدم

من به جفتی ترا پسندیدم

که جوانمردیِ تو را دیدم

از اول تا بآخر من تو دیدم

تو گردان جان ز دیدم ناپدیدم

دلم چون گشت چون رویت ندیدم

هلالی شد ز شمست ناپدیدم

چو دیدار من اینجا باز دیدم

جمالم در جمال او بدیدم

ره او کردم و منزل ندیدم

اگرچه هست منزل ناپدیدم

کمان بگذار و بنگر دید دیدم

که گویم درحقیقت ناپدیدم

ز قول شرع چون دیدار دیدم

من اندر عین جانان ناپدیدم

اناالحق میزنم چون جمله دیدم

اگر بینی مرا هم ناپدیدم

در آن دریا حقیقت نور دیدم

نظر کردم به کل معبود دیدم

حقیقت یار ما در هر چه دیدم

بجز او هیچ دیگر میندیدم

حقیقت واصلی چون خود ندیدم

که اینجا در همه من ناپدیدم

همه اسرارها زین هر دو دیدم

اگرچه من ز هر دو ناپدیدم

یکی بد اصل اینجاهرچه دیدم

حقیقت در یکی آمد پدیدم

ز لیلی مثله من دیدم دیدم

یقین در شی همه توحید دیدم

فتادی جملگی عین تودیدم

بجز ذات تو من چیزی ندیدم

ز نورت فیض دارم هر چه دیدم

بجز تو هیچ در اشیا ندیدم