ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشستهٔ بیداری

گر با دگری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

چرا از بهر آن اندوه داری

که هست ایدر جهان چون تو گذاری

نگر تا هیچ گونه غم نداری

که تیمار جهان باشد گذاری

بگو تا در دل سنگین چه داری

نهال دشمنی یا دوستداری

خدایا دل ز مو بستان به زاری

نمی‌آید ز مو بیمارداری

نمی‌دونم لب لعلش به خونم

چرا تشنه است با این آبداری

روح پرور اگر خرد داری

هان و هان ضایعش بنگذاری

عقل را داده راه بیداری

تو همی عقل را چه پنداری

تو بزیر کلاه غش داری

لاجرم جسر نار نگذاری

قدم ار در ره قِدم داری

قُلزمی را ز دست نگذاری

ور تو آن درّ را نگهداری

سر ز هفت و چهار بگذاری

دشمن تست دوست چون داری

دیر و زودش به جای بگذاری

چارپا را اگر نکو داری

عقبات مهیب بگذاری

راز اگر چون زمین نگهداری

آسمان‌وار بهره برداری

ده عیال ضعیف چون داری

طفل را خیر خیر بگذاری

عفو کان هست اصل دینداری

از برای چه روز می‌داری

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشسته بیداری‌

گر باد گری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری؟

هم بد باشد سزای بدکرداری

تو با چندان عنایت‌ها که داری

ضعیفان را کجا ضایع گذاری

تا ازو کام خویش برداری

دامن من ز دست بگذاری

اگر گم بودن خود یاد داری

روا باشد که از وی یاد آری