گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد

منت دارم ازو که بس برجا کرد

تاج سر من خاک سر پای کسیست

کو چشم مرا به عیب من بینا کرد

 ز رویم آبِ خوبی را جدا کرد.

بلورین سَرْوْقَدَّم را دوتا کرد.

کجا یزدان امیدم را وفا کرد

بدین پیوند کامم را روا کرد

چو بر دل راستی را پادشا کرد

روان را ترسگاری پارسا کرد

به گیتی خود یکی کامم روا کرد

پس آن کام مرا از من جدا کرد

همی زن تا بگویند کاین چرا کرد

بلا بخرید و جان را در بها کرد

زمانه روی زمین را چو رنگ دیبا کرد

طراز دیبا یاقوت کرد و مینا کرد

بهاری ابر ز دریا نهاد روی بدشت

وز آب دیده همه شب برم چو دریا کرد

هوا همی بگشاید ز سنگ خارا آب

[...]

میزان فلک قسم شب و روز جدا کرد

از روز نوا بستد و شب را به نوا کرد

بر سخت به انصاف همین را و همان را

چون هر دو به تقویم رسیدند رها کرد

نی بی سبب آمد به میان اندر میزان

[...]

تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد

بلبل به سر گلبن و بر شاخ ندا کرد

بی برگ نوایی نزد از طبع به یک شاخ

چون برگ پدید آمد پس رای نوا کرد

شاخی که ز سردی و ز خشکی شده بد پیر

[...]

بتی از قول خویش املا کرد

کین دیرینه جسن و اِنها کرد

باز خورشید قصد بالا کرد

باز آثار خوب مبدا کرد

ماه منجوق گل پدید آورد

علم نو بهار پیدا کرد

ساحت باغ کرد چون فردوس

[...]

جهان از جان شیرینش جدا کرد

به شیرین هم جهان هم جان رها کرد

نشاطی کز غم یارش جدا کرد

به صد قهر آن نشاط از دل رها کرد

گنه‌کاران امت را دعا کرد

خدایش جمله حاجت‌ها روا کرد

آسود و رمیدگی رها کرد

با وعدهٔ آن سخن وفا کرد

بسیار بر آهوان دعا کرد

وانگاه ز دامشان رها کرد

باغبان باغ را مُطرّا کرد

شاهی آمد درو تماشا کرد

روان شد سیّد و او را رها کرد

دل خود را ز دون حق جدا کرد

چو نابینای عاجز را دعا کرد

به بینائیش حق حاجت روا کرد

ببخشید آخرش تا زن دعا کرد

بیک ساعت ز صد رنجش رها کرد