سماع و بادهٔ گلگون و لعبتان چو ماه

اگر فرشته ببیند دراوفتد در چاه

نظر چگونه بدوزم؟ که بهر دیدن دوست

ز خاک من همه نرگس دمد به جای گیاه

کسی که آگهی از ذوق عشق جانان یافت

[...]

من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه

تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند

من موی از مصیبت پیری کنم سیاه

روی هر یک چون دو هفته گرد ماه

جامه‌شان غفه، سموریشان کلاه

اخترانند آسمانشان جایگاه

هفت تابنده دوان در دو و داه

از شبستان ببشکم آمد شاه

گشت بشکم ز دلبران چون ماه

نیابد بدو نیز اندیشه راه

که او برتر از نام و از جای‌گاه

پرستنده باشی و جوینده راه

به ژرفی به فرمانش کردن نگاه

زمین را بلندی نبد جایگاه

یکی مرکزی تیره بود و سیاه

نبی آفتاب و صحابان چو ماه

به هم بستهٔ یک‌دگر راست راه

دریغ آن کمربند و آن گِردگاه

دریغ آن کِیی برز و بالای شاه

نشسته بر او شهریاری چو ماه

یکی تاج بر سر به جای کلاه

مرا خیره گشتی سر از فرّ شاه

و زان ژنده پیلان و چندان سپاه

که این چرخ و ماه است یا تاج و گاه

ستاره است پیش اندرش یا سپاه

چنین گفت کآیین تخت و کلاه

کیومرث آورد و او بود شاه

جهان شد بر آن دیو بچّه سیاه

ز بخت سیامک و زان پایگاه

بزد چنگ وارونه دیو سیاه

دوتا اندر آورد بالای شاه

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه

ز تیمار گیتی بر او شد سیاه

پس پشت لشکر کیومرث شاه

نبیره به پیش اندرون با سپاه

چنین گفت کامروز تخت و کلاه

مرا زیبد این تاج و گنج و سپاه

که او دادمان بر ددان دستگاه

ستایش مر او را که بنمود راه