چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت

به پنجم دل تیر و پیکان گرفت

چو او گوی در زخم چوگان گرفت

هم‌آورد او خاک میدان گرفت

ازان کوه راه بیابان گرفت

غمی گشت و اندیشهٔ جان گرفت

جهاندار دشواری آسان گرفت

همه ساز نخچیر و میدان گرفت

وزان روی خسرو بیابان گرفت

همی از بد دشمنان جان گرفت

به بیراه راه بیابان گرفت

به رنج تن از دشمنان جان گرفت

بیفگند نام مهی جان گرفت

به بیراه، راه بیابان گرفت

و زآن شهر راه بیابان گرفت

همه رنجها بر دل آسان گرفت

چو مه گوی بفکند و چوگان گرفت

بر اسپ سیه سبز میدان گرفت

مرغ وفا برون ز جهان آشیان گرفت

عنقا صفت ز عالم وحدت کران گرفت

از خون دل کنار زمین موج زد چنانک

ز آسیب موج دامن مغرب نشان گرفت

طوفان درد کشتی دل را ز راه برد

[...]

شاه جهان به تیغ چو ملک جهان گرفت

دولت رکاب دادش و نصرت عنان گرفت

فالی گرفت چرخ و همی گرفت مملکت

سلطان ابوالملوک ملک ارسلان گرفت

شاهی که ملک هرگز چون او ملک ندید

[...]

بالیدن و نویدن سرو و چنار بین

کاین پیر کشته گیتی طبع جوان گرفت

زد کله های دیبا چون دید بوستان

کز خانه باز دوست ره بوستان گرفت

کو بلبله که وقت نواهای بلبل است

[...]

همانا زمانت گریبان گرفت

اجل چنگ آهیختت جان گرفت

هر نور و هر نظام که ملک جهان‌ گرفت

از سنجر ملک شه آلب ارسلان‌ گرفت

صباحبقران مشرق و مغرب معزّ دین

شاهی که او به تیغ و به دولت جهان‌گرفت

تا گشت شاهنامهٔ او فاش در جهان

[...]

باز دیگر ره دل من دلبری جانان گرفت

باز کاری کان بلا بد بر دل و بر جان گرفت

باز بیچاره دلم در جور آن دلبر بماند

باز مسکن جان مسکین کوی آن جانان گرفت

جان و دل را از من آن جانان دلپرور ربود

[...]

لشکر کشید عشق و مرا در میان گرفت

خواهند مردمانم از این در زبان گرفت

اندر زبان خلق فتادم ز دست عشق

تا بایدم بلا به در این و آن گرفت

جانا غلام عشق تو گشتم به رایگان

[...]

باز مرا عشق گریبان گرفت

باز دلم دامن جانان گرفت

عشق بتان آفت جان و دلست

وای برای کو پی ایشان گرفت

سرو بدید آن قد و حیران بماند

[...]

به رسم کیان نیز پیمان گرفت

وفا در دل و مهر در جان گرفت

از بن دندان سر دندان گرفت

داد بشکرانه کم آن گرفت

گرچه در آن غم دلش از جان گرفت

هم جگر خویش به دندان گرفت