نمی‌دانم دلم دیوانهٔ کیست

کجا آواره و در خانهٔ کیست

نمی‌دونم دل سرگشتهٔ مو

اسیر نرگس مستانهٔ کیست

لیک چون ره به گنج‌خانه یکی‌ست

تیرها گر دو شد نشانه یکی‌ست

در راه طلب عاقل و دیوانه یکیست

در شیوهٔ عشق خویش و بیگانه یکیست

آن را که شراب وصل جانان دادند

در مذهب او کعبه و بتخانه یکیست

در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست

قدر خزف و گوهر یکدانه یکی‌ست

چون آینه با روشنی دیده، چرا

در چشم تو آشنا و بیگانه یکی‌ست؟

عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست

نرخ خزف وگوهر یکدانه یکیست

در گوش گران خفتگان شب جهل

آیات کتاب حق و افسانه یکیست

امشب آن شمع شب‌افروز به کاشانهٔ کیست

روشن از ماه جهان‌تاب رخش خانهٔ کیست

آنکه ز افسانهٔ من دوش نمی‌رفت به خواب

امشبش دیده به خواب خوش از افسانهٔ کیست

زلف و خالی همه دین و دل خلقی بربود

[...]