بدان انجمن تو زبان منی

بهر نیک و بد ترجمان منی

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بی جان گردم اگر ز من بر گردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

مرتد گردم گر تو زمن برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌

امروز به خشک جان تو مهمان منی

جان پیش کشم چرا که جانان منی

پیشت به دمی ز درد تو خواهم مرد

دردت بکشم بیا که درمان منی

چونکه در عشق آمدی جان منی

در مقام فقر هم شان منی

گفتم که: اگر چه آفت جان منی

جان پیش کشم تو را، که جانان منی

گفتا که: اگر بندهٔ فرمان منی

آن دگران مباش، چون زآن منی

سلطان منی سلطان منی

و اندر دل و جان ایمان منی

در من بدمی من زنده شوم

یک جان چه بود صد جان منی

نان بی‌تو مرا زهرست نه نان

[...]

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نظر کنم جان منی

مرتد گردم گر ز تو من برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

ماه آمد پیش او که تو جان منی

گفتش که تو کمترین غلامان منی

هر چند بدان جمع تکبر می‌کرد

می‌داشت طمع که گویمش آن منی

جان منی ای نگار و سلطان منی

سلطان منی ولی به فرمان منی

هم سرو و روان هم مه تابان منی

کوتاه کنم حدیث جانان منی

چتر عنبروش کن از گیسو که سلطان منی

ترک لشکرکش کن از مژگان که خاقان منی

زلف بالا کن، ببند آن روزن خورشید را

کآفتابم نیست حاجت، چون تو مهمان منی

جان من گم گشت پیشت، نیست آن جای دگر

[...]

روزی که برغم چرخ مهمان منی

آباد کن کلبه ویران منی

هر لحظه چرا میل برفتن داری

ای جان جهانیان مگر جان منی

دل دگر با که سپارم که تو در جان منی

جان دگر با که فشانم که تو جانان منی

هنری نیست جز اینم ز چه پنهان سازم

گو همه خلق بدانند تو جانان منی

گفتمت مهر و در این گفته چه جای نظر است

[...]