همه فانی شویم و تو باقی

همه مست توایم و تو ساقی

چون شود حکمت قدم ساقی

تو کنی اختیار در باقی

جان ز دین گشته فربه و باقی

عقل و دین تا شده است چون ساقی

ای پیش کفت جود فلک زراقی

ابنای ملوک مجلست را ساقی

من بنده ز پای می‌درآیم ز نیاز

دریاب که جز دمی ندارم باقی

رمقی مانده روح را باقی

اِدر الکأس ایّها السّاقی

کند اکنون درنگ در باقی

ساغر و باده در کف ساقی

نوش و شاباش در لب ساقی

کرده از روزگار در باقی

درد هجران تو خون کرد دلم

ثم اجری الدم من آماقی

ساقی‌ام داد از آن درد خلاص

احسن الله جزاء الساقی

پیاپی شد غزل‌های عراقی

بر آمد بانگ نوشا نوش ساقی

صراحی‌های لعل از دست ساقی

به خنده گفت «باد این عیش باقی»

صفیر مرغ و نوشانوش ساقی

ز دل‌ها برده اندوه فراقی

چو عاشق مست گشت از جام باقی

ز مجلس عزم رفتن کرد ساقی

چو دوری چند مِی در داد ساقی

نماند از شرم شاهان هیچ باقی

نبیذی چند خورد از دست ساقی

نماند از شادمانی هیچ باقی

ز شادی چون تواند ماند باقی

که مه مطرب بود خورشید ساقی

بر آمد ناگه از گردون طراقی

ز ایوانش فرو افتاد طاقی

گر او را فیض رحمت گشت ساقی

جهان بر وارثانش باد باقی

لطفش به گه صبوح ساقی

لطفی است چنانکه باد باقی

در گفتن حالت فراقی

حرفی ز وفا نماند باقی

جامش اقبال و معرفت ساقی

هیچ باقی نماند در باقی