دگر بشکنی گردن آز را

نگویی به پیش زنان راز را

گشایید هین پردهٔ راز را

نشینید باز از پی ناز را

نجوید دگر پردهٔ راز را

خبرهای انجام و آغاز را

ز دانا پژوهیدم این راز را

کز آن طبل پیدا کن آواز را

طلب کرد یاران دمساز را

به صحرا نهاد از دل آن راز را

مست مکن عقلِ ادب‌ساز را

طعمهٔ گنجشک مکن باز را

گر نیم آهسته کن آواز را

زانکه گر حق بشنود این راز را

در نخواهد داد کس آواز را

تا که خواهد برد پی این راز را

قدر اودانست این شهباز را

او بدید این رتبت و اعزاز را

گفت عیسی چیست دیگر راز را

تا نمایم با شما آن باز را

تا نبیند دل دهندهٔ راز را

تا نبیند تیر‌، دورانداز را

کرد نیکو چون بگفت او راز را

لطف آواز دلش آواز را

بر در خانه بگو قیماز را

تا بیارد آن رقاق و قاز را

آن کشیدن زیر لب آواز را

یاد کردن مبدا و آغاز را

گفت با هامان مگو این راز را

کور کمپیری چه داند باز را

نیست دستوری گشاد این راز را

ورنه بغدادی کنم ابخاز را

در نوا آرم بنفی این ساز را

چون بمیری مرگ گوید راز را

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را

ساقی بیار آن جام می، مطرب بزن آن ساز را

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشن است

آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد

[...]

بهر شکار آمد برون کژ کرده ابرو ناز را

صانع خدایی کاین کمان داد آن شکارانداز را

او می رود جولان کنان وز بهر دیدن هر زمان

جانها همی آید برون، صد عاشق جانباز را

تا کی ز چشم نیکوان بر جان و دل ناوک خورم

[...]

دگر گونه خواندم من این راز را

دگرگون زدم لابد این ساز را