شاهی که جهان را به وجودش ناز است

بر خیل قضا خنجر او طناز است

با رایت او فتح و ظفر دمساز است

عزالدین ابوالعصب خباز است

شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است

فارغم از دولتی که نعمت و ناز است

خون ز رگ آرزو براندم و زین روی

رفت ز من آن تبی کز آتش آز است

بر قد همت قبای عزله بریدم

[...]

که شرح حال من لَختی دراز است

به حاضر گشتن خسرو نیاز است

لبْ آن کس را دهم کو را نیاز است

نه دستی راست حلوا کآن دراز است؟

و گر گوید بدان صبحم نیاز است

بگو بیدار منشین شب دراز است

ز هر شیوه سخن کآن دل‌نواز است

بگفتند آن چه واگفتن دراز است

خداوندی که ما را کارساز است

ز ما و خدمت ما بی‌نیاز است

نیاز آرد کسی کو عشق باز است

که عشق از بی‌نیازان بی‌نیاز است

رخم سر خیل خوبان طراز است

کمینه خیل تاشم کبر و ناز است

دلم در باز گشتن چاره ساز است

سخن کوتاه شد منزل دراز است

به نازش کز جبایت بی‌نیاز است

به عذرش کان بسی خوشتر ز ناز است

نعمت ده و پایگاه ساز است

سرسبز کن و سخن نواز است

افزار سخن نشاط و ناز است

زین هردو سخن بهانه ساز است

این کار زنان‌ِ راست‌باز است

افسون زنان بد دراز است

در بر گیرم نه جای ناز است

تا توشه کنم که ره دراز است

نالید در آن که چاره ساز است

از جمله وجود بی‌نیاز است

سیمای تو گرچه دلنواز است

اندیشهٔ وحشیان دراز است

نا آمده رفتن این چه ساز است؟

ناکِشته درودن این چه راز است؟

پیوسته دلم شیفتهٔ آن راز است

زان راز شگرف جان من با ناز است

گر محو شود جهان نیاید بسته

آن در که مرا به سوی جانان باز است

بیا کامشب شب ناز و نیاز است

چو زلف ماهرویان شب دراز است