تا در دل من آتش عشقِ تو فروخت

از نیک و بد جهان مرا چشم بدوخت

سر جملهٔ کار خود بگویم با تو

درد تو مرا بکشت و عشق تو بسوخت

عقل تو چون در سر مویی بسوخت

هر دو لب باید ز پرسیدن بدوخت

در خزانه‌ات جامها جمله بسوخت

کین همه ژنده همی بایست دوخت

کز حماقت رفت، چشم عقل دوخت

دلبر خود را به دیناری فروخت

کهنه ها جمله به یک گندم فروخت

هرچ بودش جمله در گندم بسوخت

گفت چون محمود آتش برفروخت

وآن بت آتش پرستان را بسوخت

سرکشی گفتش نمی‌بایست سوخت

زر به از بت، می‌ببایستش فروخت

جان من کز هر دو عالم چشم دوخت

این زمان از غیرت ابلیس سوخت

تا بریشم در وجود خود نسوخت

در مفرح کی تواند دل فروخت

صد هزاران سبز پوش از غم بسوخت

تا که آدم را چراغی برفروخت

برق استغنا چنان اینجا فروخت

کز تف او صد جهان اینجا بسوخت

شمع دین چون حکمت یونان بسوخت

شمع دل زان علم بر نتوان فروخت

درآمد آتشی و جمله را سوخت

مرا برهاند و جانم را بر افروخت

اگر هستی پسر جانت پدر سوخت

وگر هستی پدر چشمت پسر دوخت

باعزازش دو شمع آنجا بر افروخت

برون آمد ولی چون شمع می‌سوخت

چو نام مهترش آخر در آموخت

دلش چون شمع ازان شادی برافروخت

بکشت آن بچه و آتش برافروخت

وزان پس بر سر آن آتشش سوخت

مرا از عشق رویت جان همی سوخت

کنون صد آتش دیگر برافروخت

دران دخمه چراغی چند می‌سوخت

دل آتش پرستان می بر افروخت

دلش از علم چون آتش برافروخت

بزودی کیش زردشتش درآموخت