مرغی که بدید از می این دریا دُرد

عمری جان کند و ره سوی دریا بُرد

گفت: «اینهمه آب را به تنها بخورم»

یک قطره بدو رسید و در دریا مُرد

دانی که چهایم نه بزرگیم نه خُرد

دانی که چه میخوریم نه صاف نه دُرد

نه میبتوان ماند نه میبتوان بُرد

نه میبتوان زیست نه میبتوان مُرد

زین شیوه که ازعمر برآوردم گرد

کس در دو جهان بر نتواند آورد

خون میگرید دل من از غصهٔ آنک

کاری بنکردم و توانستم کرد

من این دل بسته را کجا خواهم برد

ور صاف مرا نیست کجا خواهم دُرد

گر نوش کنم هزار دریا هر روز

حقا که ز دَردِ تشنگی خواهم مرد

سالها بودم ز عشق گل بدرد

با دو چشم پر زخون و روی زرد

خوش وصالی بُد رخ این باغبان

تا چه آمد بر سرش از گرم و سرد

برد محبوب مرا از گلستان

[...]

گرچه چندین چشم گردون بازکرد

هم ندید از راه تو یک ذره گرد

آنک چندینی غم دشمن خورد

با عتیقش دشمنی چون ظن برد

آنک بر سنگی بخفت و سنگ خورد

با چنین کس از چه باید جنگ کرد

بس بزرگان را که کشتی کرد خرد

بس که در گرداب او افتاد و مرد

عاشقی را چه جوان چه پیرمرد

عشق بر هر دل که زد تأثیر کرد

این زمان آن خواجهٔ بسیار درد

بر میان زنار دارد چار کرد

صد هزاران خلق همچون کرم زرد

زار می‌میرند در دنیا به درد

گور کندن دید و یک ساعت نمرد

یک دمم فرمان یک طاعت نبرد

هرک این سگ را زبون خویش کرد

گرد کفشش را نیابد هیچ مرد

تو نمی دانی که هرکه زاد، مرد

شد به خاک و هرچ بودش باد برد

قطرهٔ آب از قدم تا فرق درد

کی تواند کرد با دریا نبرد

گرگ آن خر را بدرید و بخورد

روز دیگر بود تاوان خواست مرد

داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد

گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

گفت ای مدبر دو کم بایست خورد

تا چو من می‌رفتی و آزاد و فرد

داغ دل آور که در میدان درد

اهل دل از داغ بشناسند مرد