ای راه تو بحر بی کرانه

عشق تو ندیم جاودانه

از عشق تو صد هزار آتش

در سینه همی زند زبانه

گر بنماید زبانه‌ای روی

[...]

این بادیهٔ تو را سری پیدا نه

پختن طمعِ وصل تو جز سودا نه

جان عاشقِ تو، ولیک جان اینجا نه

تو در دلِ ما ولیک دل با ما نه

ز دیدت یافته صورت نشانه

نماند او تو مانی جاودانه

میان خلق عالم جاودانه

کنم حکم از کتاب چارگانه

توئی شاه و خلیفه جاودانه

پسر داری شش و هر یک یگانه

بهر علمی که باشد در زمانه

همه بودند در هر یک یگانه

بدو گفتند ای عابد نشانه

جهانداری گزین چند از بهانه

تعجّب کرد شاه و شد روانه

بیامد پیش آن ماه زمانه

یکی بادی درآمد از کرانه

به شهری کرد کشتی را روانه

ترا من عفو کردم جاودانه

چه می‌ترسی چه می‌آری بهانه

اگر شهوة نبودی در میانه

نه تو بودی و نه من در زمانه

بسگ گفت آنگه آن شیخ یگانه

که تو از هر چه کردی شادمانه

سگ آنگه گفت ای شیخ یگانه

چو دیدم جامهٔ او صوفیانه

که چون کس راست فرزند یگانه

بماند ذکر خیرش جاودانه

کنون او داند و ما جاودانه

شما را رفت باید از میانه

کنون نفس توام من ای یگانه

اگر گردم پی شیطان روانه

مرا گر چشم نبود در میانه

چو خواهم کرد معشوق یگانه

بسی جامه‌ست شه را درخزانه

مبین جامه تو شه را بین یگانه

جوابش داد کای صدر یگانه

ز بس شوهر که کُشتم در زمانه

ازین دلشاد شد شاه زمانه

سوی پل گشت باخلقی روانه