بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش

دانی که کجا شد دل در زلف نگونسارش

از بس که سر زلفش در خون دل من شد

در نافهٔ زلف او دل گشت جگرخوارش

چون مشک و جگر دید او در ناک دهی آمد

[...]

کو دل که بداند نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

آن ماه جمال مینماید شب و روز

کو دیده که تا برخورد از دیدارش

ملایک با طبقهای نثارش

ستاده جمله از جان دوستدارش

چو قاضی را قبول افتاد کارش

معیّن کرد حالی سنگسارش

چو نابینائی آمد آشکارش

بهر دردی زیادت شد هزارش

چو در آتش فتاده بود یارش

در آتش اوفتادن بود کارش

چنین گفت او که گر نبود کنارش

مرا دایم، بخود با من چه کارش

شبانروزی عبادت بود کارش

بسر شد در عبادت روزگارش

چو گشت از تشنگی دل بیقرارش

ز اندازه برون شد انتظارش

بروز و شب زیادت بود کارش

که تا دینار شد سیصد هزارش

عمر فرمود تا کشتند زارش

میان خاک افکندند خوارش

چو گفتم ای عجب مزدورکارش

پدید آمد دو چشم سیل بارش

که سی سالست تا لیل و نهارش

سری بودست بگرفته خمارش

زهر وجهی که باید ساخت کارش

بساز و تازه گردان روزگارش

به درگاه تو باز افتاده کارش

به فضل خویشتن ده زینهارش

اگرچه خاک آمد خاکسارش

ز ره برداشت از بادی غبارش

کنیزک بود ملک خود هزارش

وزان صد خادم و صد پیشکار‌ش

ز سنبل در خط آمد لاله زارش

چو گلبرگی که باشد مشک خارش

اسد چون بر فلک میدید کارش

خجل میشد ز گرز گاو سارش

روان شد خون زچشم سیل بارش

ز خون چشم پرخون شد کنارش