بابای ترا دو نیمه کن وان گاهی

دو چشم ورا بکن بنه در شکمش

چشمه آب از میانه نیل

گر جدا می‌کنی بگردد پیل

دیروز نداستم و بتوانستم

امروز بدانستم و نتوانستم

عمری ست که ما به بوی درمان

در دستِ هزار گونه دردیم

در حقّ کسی که صد بدی با ما کرد

گر دست دهد هزار نیکی بکنیم

به جستجوی تو شب را به روز می آرم

خیال بین که به شب آفتاب می جویم

گر تو می‌خواهی که بر دریا چو موری بگذری

نعل زن بر پای پیل و در میان نیل زن

نام شاهی‌ست که شد صورت و معنیش حسن

آخر صبح و کنار سمن و طرف چمن

گر نمی‌دانی تو نام خویشتن

چار دانگ... یر من در.... ون تو

ای خواجه اگر تو نام خود می پرسی

آواز خر از دهان ماهی بشنو

چاه چون واژونه گردد صورتی باشد غریب

قطره بر بالای چشمه، چشمه بر بالای چاه

نپویم بیش ازین دیگر در این راه

ازین گفتارها استغفراللّه

زری چندم به دست آمد ز بصره

ببستم جمله بر پنجاه صرّه

کرده‌ای ای عماد ماهی گیر

چشمه را دام و آب را چشمه

بس فرق بود میان شعر من و تو

تو مدح کسان گویی و من حمد یکی