سعد دین مدح خواجه مستو

فی شنیدی و در دل آمد سو

دای آن بر طریق و کردی تح

سین بران وزن شعر و قافیه مو

قوف تا کرد بهر ذکر توخا

[...]

لنگ لنگاک من ای بلمه پیوسته برو

مغ مفلوج زده بر به رخت اف تفو

لنگ مغ زاده گر زاصل و چو مازو بی مغز

روی شسته بحشاشات و تراک و مازو

از ره ایمان در کفر مزیدی که چنین

[...]

خری سبوی سرو روده گوش و خم پهلو

کماسه پشت و کدو گردن و تکاو گلو

چو آمد آید با او سبوی و روده و خم

چو شد کماسه رود با وی و تگا و کدو

خری سرش ز خری چون کدوی بیدانه

[...]

تا چو خر در تو سپوزم خر نر . . . ای شوم

چون شوی گاده خر از یکسو و بز از یکسو

لنگ مغ زاده گر زاصل و چو مازو بی مغز

روی شسته بحشاشات و تراک و مازو

لنگ لنگاک من ای بلمه پیوسته برو

مغ مفلوج زده بر به رخت اف تفو

موی . . . ن برکن چون بر بلب چشمه آب

از پی خرزه من خر بزمین زن زانو

بوده ای پیش بده سال تناسخ زن من

کدخدای جلب خویش و مرا کدبانو

بز گرفتی تو مرا چند گهی تا که بزان

دیدمت غرق بیشم از سر سم تا بررو

. . . ن پر موی ندارد و گرش بودی موی

. . . ن بز بودی و نر بودی و بز بودی تو

زنخت تازه تر از . . . ن کدو بود و کنون

دم غژغا و بجای زنخت . . . ن کدو

. . . ن مردم بفنا رفت و تو باقی ماندی

بنکو شعری باو می نبدی هم پهلو

همت عالی من شعر ترا عالی کرد

زانکه در دادن تعلیم بمن داشت علو

کدخدایانه عتابی است که با تو کردم

نیستم با تو چو با خر سر خمخانه عدو

دو گلوی داری و از بهر غذای تو مرا

یک نواله است رسنده ز گلو تا بگلو

سند و سید سادات جلال الساده

پسر حیدر حیدر دل حیدر بازو

یاد داری و چرا یاد نداری داری

آنکه در پیش خیارم بنهادی پیزو

. . . ایه آویخته و انگیخته میری از وی

در گلوی تو خوش آیند تبنگو و خدو

نفقات تو اگر چند نه در حکم منی

نکنم زانکه بر اینست مرا عادت و خو

چو شود عیش خداوند باین طینت خوش

شود آن پرده دریهابیکی رشته رفو