دریغا که با خود ندیدم مصاحب

رفیقی موافق، انیسی مناسب

رفیقی که پرسد غمم در مکاره

انیسی که جوید دلم در مصائب

کسانی که با من زنند از وفا دم

[...]

الا ای معنبر شمال مورد

که جسم لطیفی و روح مجرد

گهی از دمت، دلگشایی معاین؛

گه از مقدمت، جانفزایی مشاهد

هم از تست، روی شگرفان مصفا؛

[...]

چرا خون نگریم، چرا می ننوشم؟!

که رفت از جهان کسری و خسرو آمد!

پدر رفت و، آمد پسر لوحش الله؛

جهان از کرم خالی و مملو آمد

کریم اسم، شاه کردم پروری شد؛

[...]

دریغا ز ناسازگاری گردون

که ویران شد از وی سرای محمد

محمد که بگذشت عمرش سراسر

بحمد خدا و ثنای محمد

بفردوس ازین خاکدان شد روانه

[...]

چهل هندوانه، چو گوی ز برجد

که کردیش غلطان ز چوگان سیمین

نه هر یک سپهری و، از دانه هایش

سعود کواکب از آن همچو پروین

چو پستان شیرین، پرویز شترش

[...]

بفرمان دارای ایران که بودش

بکف تیغ رستم، بسر تاج خسرو

کردم رسم، سلطان جمشید پایه؛

کریم اسم، خاقان خورشید پرتو

شه زند، کز نام او زنده ماند؛

[...]

در ایام سلطان حسین، آنکه نامش

سرآمد بعدل از سلاطین نامی

شنیدم: وحید زمان عبد رحمن

چه الطاف آن خسروش گشت حامی

چنان در فن نظم شد شهره آخر

[...]