چو آیینه در دل گدازم نفس را

شکستن مبادا طلسم قفس را

نه بلبل نه پروانه این جذبه دارد

دهد بال پرواز من خار و خس را

به یاد تو پیمانه بخشم هوا را

[...]

به از درد او جان پناهی ندارد

ز تن منت برگ کاهی ندارد

هنر نیست در خون نشاندن دلی را

که سامان شبگیر آهی ندارد

نبینی به عمر ابد وادیی را

[...]

به دل اضطرابی دعا می رساند

مگر روز وصلی خدا می رساند

می آفتاب آتش خام سوز است

کباب دلم را هوا می رساند

ز هر ناله خود جدا شرمسارم

[...]

شدی مست و زد چاک جیب قبا گل

شکفتی تو با خنده شد آشنا گل

گرفتار خویت پرستار بویت

به میخانه ها می به گلزارها گل

بهار دگر دارد از رنگ و بویت

[...]

سر و برگ هر شمع یا گل ندارم

دل صبر (و) تاب تحمل ندارم

نه سودای آهی نه شوق نگاهی

ندارم دماغ تغافل ندارم

منم خاک ره گشته سرزمینی

[...]

اگر شادم از غم رهایی ندارم

سر و برگ آشفته رایی ندارم

دل آیینه خو بود دورش فکندم

ندارم سر خودنمایی ندارم

شکستی نمودم درست از شکستی

[...]

گل داغم از رنگ و بو می گریزم

چو نومیدی از آرزو می گریزم

گریزانش از خویش کی می توان دید

چو می بینمش پیش از او می گریزم

گلستان بی آبرو غرق خون باد

[...]

مبین خوار اگر هست اگر نیستم من

نظر کن که در آتش کیستم من

اگر ضامن یک جهان انتقامم

که خندید آیا که نگریستم من

همه حیرتم سر به سر انفعالم

[...]

و ما فیهما غیر جذب الوفا شیء

خوشا حال مجنون خوشا وادی حی

گذشتیم شبهای آدینه از جام

نصیحت تراشان دیرینه هی هی

چه قاصد که تا خامه ای می کنم سر

[...]

به طوفان اشکی به غوغای آهی

به غارت دهم محشری از نگاهی

ز دام عدم می کند رم نگاهم

چها می کند چشم او از نگاهی

به حق تمنا به جان تماشا

[...]